Voordrachten voor Eindhovense raadcommissie Wonen en Ruimte op 8 december 2009

" 8 december 2009 was een zeer spannende dag! De avond hiervan was er namelijk een commissieRaadsvergadering van 21.30-23.30u. gewijd aan het Berkenhuisje in het Stadhuis van Eindhoven. In één woord hartverwarmend. De publieke tribune was zeer goed gevuld met lieve en ècht betrokken mensen. Naarmate de avond vorderde, ervoer ik meer ontspanning en een werkelijke kans voor het huisje begon zich steeds duidelijker af te tekenen."

Willie Jacobs

Lees hieronder een drietal van de voordrachten die gehouden zijn voor de Eindhovense raadcommissie Wonen en Ruimte op 8 december 2009. Onder de voordragers onder andere: Mieke van der Vleuten, Eddy de Beaumont en Willie Jacobs.

Voordracht gehouden voor Eindhovense raadcommissie Wonen en Ruimte 8 december 2009 door Mieke van der Vleuten.

"Voorzitter, geacht college, leden van de Raad en dames en heren

Mijn naam is Mieke van der Vleuten en ben inwoner van Eindhoven.

Op 23 oktober j.l. lees ik in het E.D. over het slopen van het Berkenhuisje, dat staat, op het nog overgebleven mooiste en nostalgische stukje grond in Eindhoven.

Ik onmiddellijk gaan bellen en mailen naar Willie Jacobs met de vraag; hoe kan ik je helpen om de sloop van het Berkenhuisje tegen te gaan?

Zo was ik de eerste vrijwilliger die samen met Willie Jacobs op zaterdagen en zondagen in en voor het Berkenhuisje de handtekeningen en adhesie betuigingen in ontvangst nam van burgers.

De mensen kwamen uit Eindhoven maar ook uit de omgeving zelfs uit België. Deze mensen hadden ook in Eindhoven gewoond of gewerkt. De reacties waren overweldigend en zeer emotioneel.

Honderden mensen van alle leeftijden mochten het huisje van binnen en van buiten zien. Daarna waren ze nog enthousiaster en er werden verhalen verteld over vroeger en wat, voor emotionele waarden ze hechten aan het huisje.

Zelf was ik erg overdonderd van al deze reacties, dit had ik echt niet verwacht. Beeldende kunstenaars, dichters verhalenvertellers maar ook veel mensen die in hun vrije tijd schilderden waren erg onder de indruk van het Berkenhuisje.

Zo werd dan ook voor ons bevestigd het idee om er een gast atelier van te maken. Deze ideeën moeten natuurlijk wel nog uitgewerkt worden, maar ik weet zeker dat dit gaat lukken. Als we er maar de tijd voor krijgen Met de mensen die zich als vrijwilliger spontaan aanboden maar ook mensen die vroegen of ze ons financieel konden ondersteunen.

Iedere keer als ik uit mijn auto stap, op het parkeer terrein van de molen en de genneperweg afloop richting Berkenhuisje midden in de natuur, eerst de molen dan links de langgevel boerderij rechts de koeien in de wei met het prachtige verdorde riet en de knotwilgen, tot ik de T splitsing van verre al zie. Daar zijn de berken en het nostalgische Berkenhuisje. En zoals de kinderen zeiden het huisje van Hans en grietje.

Ja, dit mooie plekje ligt in Eindhoven

De sociale functie van het huisje en de emotionele waarden zijn onbetaalbaar. Men stapt even terug in de tijd.

Zoals Nuenen trots is op hun Vincent van Gogh, waar nog gekoesterd wordt hoe hij woonde en gewerkt heeft. Waarom zijn wij in Eindhoven niet trots op Pierre Jacobs en het Berkenhuisje?

Daarom alleen al hebben wij uw steun nodig om dit stukje cultuur vast te houden in Eindhoven. Design stad Eindhoven vergeet niet, oud en nieuw gaan heel goed samen en zonder oud was er geen nieuw geweest.

Ik hoop dan ook dat de raad van Eindhoven, een wijs besluit zal nemen en het Berkenhuisje voor de sloophamer wil sparen.

Zodat ik en zo velen hier nog jaren kunnen schilderen zoals mijn Opa samen met Pierre Jacobs dat deed. Maar ook genieten van dit mooie maar vooral nostalgische plekje van Eindhoven het BERKENHUISJE."

Mieke van der Vleuten

Voordracht gehouden voor Eindhovense raadcommissie Wonen en Ruimte 8 december 2009 door Eddy de Beaumont.

"Geachte leden van de commissie, dames en heren,
De reden dat ik voor u sta is omdat ik een Stratums jongetje ben. Stratumse jongetjes werden vroeger op woensdagmiddag door moeders meegenomen naar de stad om in de winkel tegenover het oude stadhuis kleertjes te kopen. Daarna werden ze losgelaten. Soms werd er gespeeld in de Dommelvallei; de Genneper Parken bestonden toen nog niet. Oppassen, want anders verdronk je in de Zandvang; niet in de Vleut. Aan de andere kant stond het huisje van Pierre Jacobs. Had men ons gevraagd waar het Berkenhuisje stond, hadden wij dit niet geweten.
Verder stond aan de Dommel, achter het Clarissenklooster, de dikste boom van Eindhoven. Natuurlijk had je nog de Genneper Molen, de sportvelden van het St. Joris College en de Heliport. Geen sauna, geen rijscholen, geen Golf en Country Clubs. Of er toen ook biologische zorgboerderijen stonden, weet ik niet meer. Wel gewone. O ja, en heel erg ver weg had je nog de sportvelden van o.m. Eindhoven zal wezen.
Indien ik dan ook hoor dat mensen iets in de ‘oorspronkelijke staat’ willen terugbrengen, is mijn eerste vraag altijd: naar welke tijd wil men terug? Ca. 1742 stonden en in de huidige gemeente Eindhoven 1181 huizen en woningen; valt er nog heel wat te slopen.
Erfgoed. Wie was Pierre Jacobs?
Pierre was een schilder die het liefst het Brabantse landschap op doek vastlegde. Naar buiten hing hij de miljonair uit, zijn rekeningen betaalde hij met schilderijen. Bijna een halve eeuw na zijn dood houdt hij de gemoederen nog goed bezig. Dat kan je van Van Gogh niet zeggen in Nuenen.
Het huisje.
Veel mensen zien het huisje, naast de Genneper Molen als hét beeldmerk van dat gebied. Deze mensen maken uit wat erfgoed is, ieder voor zich, en niet 30 gekwalificeerde vrijwilligers van een of andere stichting met een verborgen agenda.
Dames en heren, we schrijven het jaar 2110. In het regionaal archief zit een meisje. In het kader van een studieproject wil ze uitzoeken wat er honderd jaar geleden in Eindhoven is gebeurd. “Let vooral goed op de kleine gebeurtenissen die de geschiedenis van onze stad hebben gekleurd,” had de leraar haar verteld.
Haar vinger ging over een scherm: “mei 2010: afbraak Berkenhuisje”. “Wat is een Berkenhuisje?” fluisterde ze. Ze toetste op een knop en er verscheen een roterende animatie in 3D. “Ach,” zei ze “een knibbel‐knabbel‐knuisje‐huisje. Daar woonde vroeger vast een heks.”
“Een oud vrouwtje,” onderbrak de naast haar zittende oudere heer haar gedachte. “Die woonde daar samen het een kunstschilder.”
“Waar stond dat huisje?” vroeg het meisje.
“Dat stond vroeger in de Genneper Parken,” antwoordde de man meewarig.
“De Genneper Parken?” fronste ze.
“Ja,” verklaarde de man, “waar nu Sportport is, tussen Brainport en Bejaardenport in. Op de plaats waar nu het ‘Trefpunt Groen hockeystadion’ staat.”
Dat wist ze wel. “Waarom hebben ze dat huisje eigenlijk afgebroken?” vroeg ze.
“Ach,” wuifde hij, “het hoorde niet in het landschap thuis, en het stond behoorlijk in de weg.”
“Dat kan ik mij voorstellen,” knikte het meisje instemmend.
De man wees haar op het feit dat het er toen allemaal anders uitzag dan nu.
“Maar dan paste het toch juist wél in het landschap,” merkte ze nu boos op.
“Dat vond de gemeente aanvankelijk ook,” antwoordde de man aarzelend. “Men vond dat deze houten bungalow, zeg maar kunstenaarswoning, een lokaal‐cultureel interessante bewonersgeschiedenis had. Hoewel het gezien werd als een cultuurhistorisch litteken, zag men het als eigentijdse voorzetting van een locale traditionele kunstcomponent passend in een landschapsfilosofische benadering. Als microkosmos een typisch voorbeeld van tijdelijke woonvormen na de oorlog. Als artefact maakte het deel uit van een ensemble in situ.”
“Dat begrijp ik,” knikte het kind. “Deze overwegingen stammen uit een tijd dat er nog wel een jointje gerookt mocht worden in het café. Maar daarna toch afbraak? Dat snap ik niet.”
De oude man trok een gezicht. “Mijn oma indertijd ook niet.”
“Dat kan ik mij nu ook goed voorstellen,” knikte het meisje wederom, en haar gezicht begon nog bozer te staan.
“De antwoorden staan vast hier in dit oude boek,” wees de man, en las. Een verrijking voor de omgeving bleek het toch niet zijn. En nee, een beschermd dorpsgezicht was het ook niet. Noch een monument. Monumenten waren veel ouder en van steen. “Bovendien bleek het nu opeens een bouwval,” sprak de man verder, “en de mensen die voor het behoud van het huisje waren, kregen niet de tijd een passende bestemming daarvoor te vinden en met een goed onderbouwd plan te komen. Maar er waren nog meer argumenten,” keek de man het meisje nu indringend aan. “Ook de biologische zorgboerderij had belangen, en machtige medestanders. List en intrige.”
“Biologische zorgboerderij?” keek het meisje op.
“Die stond op de plek waar nu de recent afgebrande ‘Van Abbe ping‐pong arena’ staat, niet ver van het dahliamonument.”
Het meisje wierp een blik in het boek. “Maar dat staat nergens,” merkte ze op. “Wat is dat eigenlijk voor een boek?” “Gemeenteraadsverslagen” stond erop te lezen, zag ze.
“Tja,” antwoordde de man, “ze schreven niet alles op.”
“Ze?”
“De mensen die destijds in de gemeenteraad zaten,” haalde de man zijn schouders op.
Het meisje keek verbaasd.
“Dat was nog voor de tijd dat de gemeenteraad geautomatiseerd werd,” beantwoorde hij haar vragende blik. Hij wees het kind op een lijst, waarop de namen stonden van de mensen die destijds in de gemeenteraad zaten.
Het meisje schrok. Tussen al die namen ontwaarde ze er twee die haar wel wat zeiden. “Kijk,” slaakte ze: mijn betovergrootouders staan er ook bij!” Het meisje glunderde, nu had ze pas echt een verhaal voor haar studieproject.
De oude man schudde het hoofd. Een van de voorouders van het wicht had vóór afbraak gestemd, de ander tegen.
Waarmee gezegd wil zijn, dames en heren, het nieuws van vandaag, is de geschiedenis van morgen. En niets is eeuwig.
Ik verzoek de gemeenteraad het college van B&W op te dragen van het voornemen tot sloop van het huisje af te zien.
Om “ons” Berkenhuisje te behouden, verzoek ik de gemeente de voorstanders van behoud een redelijke termijn te geven hiertoe een voorstel bij de gemeente in te mogen dienen.
Het is aan u, geachte volksvertegenwoordigers, deze Petit Histoire verder gestalte te geven. Daarbij u meegevende vooral geen beslissingen te nemen die voor de burgers van deze stad niet uit te leggen zijn. Daarmee voorkomt u in ieder geval dat uw achter‐achter kleinkinderen boos gaan kijken.
Ik dank u voor uw aandacht."

Eddy de Beaumont

Voordracht gehouden voor Eindhovense raadcommissie Wonen en Ruimte 8 december 2009 door Willie Jacobs

"Geachte voorzitter, raadscommissie en toehoorders !
Het Berkenhuisje al sinds 1948 in het hart van Gennep!
Geleidelijk aan ontdekte meer en meer Eindhovenaren dat hier ook een kunstschilder woonde.
Mede hierdoor werd Gennep steeds populairder .
Een heel bijzondere ervaring is dat we tussen en met de boerenfamilies samenleefde.
1963 mijn vader overlijdt,mijn moeder werd op haar 39 weduwe met 3 jonge kinderen,....,daarvoor waren al hun eerste 3 kinderen overleden.
Ter nagedachtenis heeft mijn opa die beeldhouwer was samen met mijn vader deze drie kinderen gebeeldhouwd in de schouw van het Berkenhuisje.
1999,op de vraag aan de gemeente over de aansluiting van het pand op het openbaar riool,kreeg ik tegelijkertijd voor het eerst schriftelijk te zien ,dat het geen vanzelfsprekendheid is dat de huur na het overlijden van moeder overgaat .......
Hierna hoorde ik dat er steeds meer stemmen op gaan bij de gemeente om het huisje toch te behouden.
2003 achterdak gerenoveerd
2007 geheel nieuwe elektriciteit
2008-2009 schriftelijk verzoek aan de Gemeente om het huisje te behouden als bijvoorbeeld tijdelijk Atelier voor kunstenaars.
Gesprekken volgen met de gebiedsmanager Genneperparken.
Begin van het jaar vertelde hij mij dat Genneperparken-Noord dat begrenst is tussen Antoon Coolenlaan en Boutenslaan door een extern buro onderzocht gaat worden,voor aantal harmonieerende punten,o.a een soort poort bij de brug van de Genneper watermolen,een natuurspeeltuin en kijk hier staat het....... liet hij mij zien op het huistijlpapier van het externburo KUNST IN HET BERKENHUISJE.Het kan wel vier maanden duren,maar we kunnen onze gsm nrs. uitwisselen dan kun je altijd ondertussen eens bellen, gaf hij te kennen.
Natuurlijk met het licht op groen fietste ik bij hem weg.......................!
.........30 september gesprek met gebiedsmanager ,notulist en mijn 2 zussen ,waarbij duidelijk werd dat de gemeente het licht van opgroen direct naar oprood zet en voor afbraak kiest,waarbij ik reageerde dat er héél-héél veel mensen zijn die dat echt niet willen..........!
Na 30 september was het tijd om de media in kennis te stellen,waarbij ik tegelijkertijd starte met het Burgerinitiatief. en gelegenheid bood tot bezichtinging van het huisje.
Een overweldigend sukses,waarbij ik elke dag weer opnieuw verbaast ben hoeveel mensen er op zoveel verschillende manieren van het huisje zijn gaan houden, met emoties en/of hartstochtelijk , en als baken,icoon, herkennings , sfeer en beeldbepalendpunt in de Genneperparken.......
Van de zeer vele die steunbetuigde wil ik hier enkele schriftelijke met u delen,soms gedeeltes daarvan.
• Waarom ??
Dit huisje hoort hier in het park!!
Zo'n leuk schattig huisje.
Maak er toch iets van i.p.v. 'slopen '
Toezichthouders Genneperparken.
• Ik zou het heel erg zonde vinden als het huisje werd gesloopt.Het hoort hier gewoon bij.Ik woon op de boerderij er tegenover en zie bijna elke dag het huisje.Het hoort gewoon in de Genneperparken,het mag niet gesloopt worden !!!!!!!!!!!!!! 11x !
• Zo sprookjesachtig,zo hartverwarmend een van de sfeervolste plekjes van Eindhoven!
• Als beeldend kunstenaar is dit een zeer inspirerende plaats om te werken!
• Mijn naam is Sophie (5-7j.), ik vind dat het huisje moet blijven staan om het mooie verhaal en ik vind het te zielig!
• Overal bouwen ze sprookjes bosjes/huisjes hier staat een authentiek waar ik graag als sprookjesverhalen schrijf en vertelster mensen wil vermaken.
• Weer wordt er beslist om er eens bij stil te staan wat dit huisje voor de mens betekent.Evengoed niet duidelijk waarom dit huisje zou moeten wijken,geen enkele reden zou overtuigend zijn.
• Wanneer dit huisje valt,valt er niet alleen een gat op Gennep,maar ook in het hart van veel Eindhovenaren,Overheid,laat dit a.u.b niet gebeuren!
Het huisje is vorige week door een bouwkundige geinspecteerd,waarbij hij constateerde dat de kap geen enkele rotting en lekkage vertoonde en dat later door de eigenaresse in het midden van de woning waar de kracht uit het spant het grootst is een merbaupaal is aangebracht ter extra ondersteuning,waardoor instorting uitgesloten is !
Het is goed dat de platen rondom het huis losgemaakt worden ,om de dragers te controleren en waarnodig te vernieuwen,als daarbij het huisje een onderhoudsbeurt krijgt,waarvoor zich reeds vakmensen hebben aangeboden, kan het nog wel 20-30 jaren staan!!
Hierna zei de voorzitter tegen mij dat mij spreektijd op vol was waarop ik spontaan reageerde en vroeg : wat nou(waarop er gelachten werd)U kunt het niog even afmaken werd mij gezegd.
Hierop toonde ik het BOEK GENNEP VOOR ALTIIJD,waarbij het krantenartikel van Groot Eindhoven ,waarop de drie samenstellers stonden voor Ons Berkenhuisje bij de promotie ,dit zegd al genoeg over de populariteit van het huisje zei ik daarbij.Hierna was volgens de voorzitter mijn spreektijd volledig gevuld met al mijn spreektekst.Maar dat was niet zo,wat hieronder staat had ik ook nog graag willen communiceren.........!
Een gedrukte kaart omhooghoudend:
Gennep voor altijd mét Het Berkenhuisje een sfeervullend genoegen .......!
Ik zie niet in waarom dit huisje, dat zeker gezien mag worden als een erg belangrijk stukje van Eindhovense historisch-culturele waarden(erfgoed), zou moeten wijken voor iets anders.De burgerparticipatie heeft duidelijk aangetoond dat vernietiging hiervan meer kapot maakt dan 200.000 inwoners van Eindhoven lief is.
Ik verzoek daarom de gemeenteraad het college van B&W op te dragen van het voornemen tot sloop van het huisje af te zien.
Om “ons” Berkenhuisje te behouden, verzoek ik de gemeente de voorstanders van behoud een redelijke termijn te geven hiertoe een voorstel bij de gemeente in te mogen dienen.
Met de wens dat dit mag bijdrage aan een rijker Eindhovens cultureel leven, wil ik hierbij afsluiten en dank ik u allen voor u/je aandacht !!

Willie Jacobs